29 oktober 2013: de reünie
De laatste uren voor de grote reünie. Man, ik heb op de toppen van mijn tenen gelopen! Alles moest perfect zijn. Zijn zakje met verrassingen stond al enkele uren klaar in de auto. Mijn haren lagen in plooi rond 18u30. Mijn kledingkeuze was al een week geregeld en mijn zenuwen waren zeer sterk aanwezig. En toen mocht ik eindelijk naar daar de luchthaven vertrekken. En vervolgens kwamen de woorden: “We zijn geland.” en wat was ik blij. Ik heb nog zo’n half uur moeten wachten vooraleer ik hem terug zag. Ik heb hem werkelijk willen fijnknijpen toen ik hem eindelijk vast had. Alleen voelde ik dat hij zich terug trok. Dat was het moment dat ik mijn gelukstranen kon verbijten, geluk ging immers over naar verwarring. Heeft de jongen die ik zo gemist heb, mij wel even erg gemist? Zijn de gevoelens nog hetzelfde als toen hij vertrok? Why – the fuck – kust en knuffelt hij mij nu niet terug? Waarom heeft hij problemen om mij aan te kijken? Het was zo precies alsof hij ineens niet meer wist wie ik was en wat we samen hebben. Niet echt de thuiskomst waar ik op gehoopt had.
